वादळासारखं नाही घुसत ते
गडगडाट, कडकडाट करत नाही
धुक्यासारखं हळूहळू पसरत असतं
आपण गाढ साखरझोपेत
जाग येते तेव्हा सगळं धूसर दिसतं
आपला उजेड झाकोळलेला
आपला रस्ता बुडालेला
आधी नुसती कुजबूज असते
"हे विकलेले, ते फितूर"
मग रोज येतात कथनं
मित्रांकडून, शेजाऱ्यांकडून
लिहून आलं म्हणजे खरं असणार
चित्र आहे म्हणजे तथ्य असणार
मग आवाज वाढत जातो
मोठमोठ्याने घुमू लागतो
माध्यमांमधून, रस्त्यावरून
घडी बसलेल्या व्यवस्थांमधून
सगळा भोवताल होयबाची वाडी
आरशांच्या महालात एकच एक चेहरा
चारी बाजूंना प्रतिध्वनी, प्रतिबिंब
भोवळ आणणारा चमचमाट, झगमगाट
आपला चेहरा हरवलेला
आतला हुंकारही ऐकू येत नाही
शोधायची धडपड कराल का?
मोकळं आकाश मागाल का?
तुमच्या कपाळी "कारस्थान" असं लिहिलं जाईल
तुमच्या द्रोहाचे नगरात फलक उभे राहतील
भव्य मंदिर अजूनही उभं आहे,
त्यावर कुठलाच घाव नाही
एकेक खांब मात्र आतून पोखरतो
स्तोत्रांचा आवाज वाढत जातो
सगळं सुरक्षित, सगळं मंगल आहे
डोलारा उभा तोवर आलबेल आहे
डोलारा कोसळण्यापूर्वी जमा होतील का,
धुकं झाडून टाकणारे लखलखीत किरण?
