कधी चांदण्या मोजल्या
कधी रांगोळ्या मांडल्या
कधी आधार देऊन
वेली वर चढवल्या
कधी बट ओढे झाड
त्याला लटके रागवावे
घर बांधति त्या चोची
तास तास निरखावे
ऊन पिते मधुमाली
चढे लाली तिच्या गाली
पलीकडे रुसलेली
भली थोरली बकुळी
वारा झोंबतो चाफ्याला
मन भरून दरवळ
पारिजाताचे चांदणे
सांजवेळेला निर्मळ
विचारांचे दाट धुके
इथे पांगते पांगते
शांत शांत होई काळ
बीज मातीत निजते
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा